Vandaag bereikte ons het droevige bericht dat Gais Meinsma-Greydanus is overleden. Gais heeft bijna haar hele leven in Jorwert gewoond en is op 92- jarige leeftijd in Blessum overleden. Haar veel bewogen leven is in 2014 beschreven in het boek ‘Gais’.
Gais blijft in onze herinnering voortleven als een betrokken dorpsgenoot die zich met grote daadkracht ingezet heeft voor de dorpsgemeenschap. Ze was een markante persoonlijkheid die al zo lang deel uitmaakte van ons dorpsleven.
Zaterdag 17 augustus is er om 11:00 uur een afscheidsdienst voor Gais in de Redbadtsjerke . Condoleren kan donderdag 15 augustus van 19:00 tot 20:00 uur of zaterdag voorafgaande aan de dienst om 10:30 uur in de kerk.
Foto: Louis Meulstee (c)
Na een in memoriam van Gais in Elseviers Weekblad van 31 augustus jl. zal ook Dagblad Trouw stil staan bij haar markante leven. Eind deze maand verschijnt er een paginagroot artikel over haar.
Gais Meinsma mag dan overleden zijn, het laatste woord is nog lang niet over haar gezegd.
In het voorjaar van 2009 ontmoette ik deze bijzondere vrouw. Zo uit het niets eigenlijk. Al struinend langs het bijzondere kerkhof. “Vindt u het hier mooi” hoorde ik plots achter mij zeggen. Ik draaide mij om en zag een oude vrouw zitten voor haar huisje met een houten bakje met wat aardappelen erin. Ze vroeg mij of ik naast haar op het bankje kwam zitten in haar voortuintje. Wat een aparte vraag dacht ik. Ik kom uit de Randstad waar dat niet heel gebruikelijk meer is.
We gaven elkaar een hand. Ik heet Gais zei ze, en u? Er volgde een gesprek van ruim 2 uur. Wat een mooi en opgewekt gezichtje speelde er door mijn hoofd en heel stiekum was ik haar al aan het fotograferen maar dan zonder camera. Later, bij het weggaan vroeg ik haar of ik een keer terug mocht komen om een mooi zwart/wit portretje te mogen maken. Dat was goed zij ze en ze gaf mij haar telefoonnummer.Ik kon niet wachten en een week later zat ik er weer. De afstand van 225 km boeide mij niet. Het was het begin van een mooi avontuur wat uiteindelijk zes jaar duurde en 200 foto portretten opleverden van bijzondere dorpelingen. Rust zacht Gais…Mooi Mensje..
Gais, dank je wel hoe je ons, Harmen en mij, opving toen wij -haast verdwaald- 1981 in Jorwert arriveerden.
Harmen( mijn zoon) en ik kwamen, bij toeval, hier in Jorwert terecht om voor onze vriendin te zorgen die , in een ziekenhuis in Leeuwarden, onze zorg nodig had.. Ik was onwennig, sprak geen fries en voelde mij niet welkom in Jorwert . (desgevraagd kan ik voorbeelden geven)
Ook Harmen, hij was nog klein, werd gepest vanwege zijn Nederlandse taal en zijn – als ongewoon/raar beleefde- gedrag.
Ids (zoon van Gais) en Gais zelf, betrokken Harmen en mij echter bij de activiteiten in ons dorp; ze vertelden ons de geschiedenis en traditie van Jorwert….
Ik begreep toen pas, door hun toelichting en uitleg, hoe de Friese traditie werkt en hoe wij ( ik en mijn 4 -jarig zoontje) moesten leren, wilden wij hier plezierig kunnen wonen, dat de Friese cultuur eigen regels, rituelen en gewoontes kent.
Gais kende geen vooroordelen, noch tegen ons ( een alleenstaande moeder met kind) , noch tegen enig ander onbekend wezen. Iedereen was welkom in haar (Friese) wereld.
Leave, leave Gais, zo veel dank voor jouw welkom destijds in 1981, toen Harmen op zijn loopfiets en ik met een zware tas, Jorwert binnen liepen.
Jij en Ids lieten ons weten dat wij er mochten zijn, met onze rare trekjes (?), ons anders-zijn..
Jouw welkom gaf ons ruimte om ons leven vorm te geven, hier in Jorwert.
Dank zij jou en jouw zoon, durfden wij hier te ademen.
Marieke, namens Harmen
Marieke (en Harmen)